माझ्या आईने आम्हाला एक छान कविता शिकवली आहे. मयुरपन्तान्ची केकावली म्ह्नणून ती प्रसिद्ध आहे.बहुतेक जणाना केवळ पहिली ओळ माहीत असावी.
सुसन्गती सदा घडो सुजन वाक्य कानी पडो ।
कलन्क मतीचा झडॊ विशय़ सर्वथा नावडॊ ॥
सद्न्ग्री कमळी दडॊ मुरडीता हटाने अडॊ ।
वियोग घडता रडॊ मन भव: चरीत्री जडॊ ॥
न निश्चय कधी धळॊ कुजन विघ्न बाधा टळॊ ।
न चित्त भजनी चळो मतिस्दुक्त मार्गी वळो ॥
स्व तत्व ह्र्दया कळॊ दुरभीमान सारा गळॊ।
पुन्हा न मन हे मळॊ दुरित आत्म बोधे जळॊ॥